Önce diz üstü kaymayı denedi, olmadı. Takla attı. Neyse ki sakatlanmadan ayağa kalkıp konuştu.
Jose Mourinho, anımsayalım, Kadıköy’de Galatasaray’a 3-1 yenildikleri maçtan sonra “saçma” bir yaklaşımla “Galatasaray bizden fazla gol attığı için kazandı” demişti… Bu kolay, çocuksu, ciddiyetsiz açıklamayı hiç sevmemiştim. Okula gitmeyen, sayı saymayı bilmeyen çocuklar bile futbolla aslında bu türlü tanışıyor. Mourinho, o günkü derbiye hak ettiği saygıyı göstermeliydi.
Trabzonspor-Fenerbahçe (2-3) maçından sonra, takla/yuvarlanma sahnelerinden evvel yaptıkları, sonraki konuşmaları bende “nihayet Mourinho” izlenimi uyandırdı.
“Bilseydim, gelmezdim.”
“Fenerbahçeliler bana yarısını anlatmışlar.”
“Londra’da Türkiye Ligi’ni izleyen kaç kişi var? Yalnızca oğlum izliyor!”
Hiç de sempatik şeyler değil. Güzelimize gitmeyen, duymak istemediğimiz sözcükler bunlar. Hayır, öfkelenmemeliyiz… Boğaziçini, balığımızı ve şiş kebabımızı öven yabancılara karşılık, bırakalım Mourinho gördüklerini, anlatsın, paylaşsın.
Mourinho’nun vakit zaman huysuzluklar yaptığı kulüp lider ve yöneticileriyle sıkça polemiklere girdiği bilinir. O davranışlarındaki anormalliğin yanı sıra gözden kaçırılmaması gereken gerçekler de vardır. Bu türlü bakınca VAR hakemi Atilla Karaoğlan üzerinden yaptığı tenkitler bir kenara not edilmeli.
Görüşlerini açıklarken biraz sivri lisanlı ve agresif davrandığı söylenebilir. Tam da burada Lucescu’yu hatırlamak gerekiyor. O da bizi kızdırır, rahatsız eder, canımızı sıkardı. Fakat onu biraz bizden bildiğimiz için, eleştiriyi kısa keser, yaptıklarına bakardık. İki takımla kazandığı lig şampiyonlukları, Ulusal Takım’da devam eden gençleştirme ve yenileme hareketleri bugün baktığımızda Lucescu’nun kelamlarından daha değerlidir.
Jose Mourinho’nun Trabzonspor maçındaki son dokunuşları Becao, Kostic, İsmail, Dzeko ve İrfan Can’ı kulübeden alana sürmesi mecburî haller dışında taktik çabayı ve maç sonucunu etkileyen kararlardı.
Özetle, hareketi, söylemi ve yuvarlanma gösterisiyle bu Mourinho daha gerçek… Sevsek de sevmesek de ciddiye almalıyız.
Federasyon seçimleri
Her olimpiyat sonrası yapılması gereken federasyon seçimleri bu yıl değişik gelişmelerle devam ediyor. Voleybolda en başarılı liderlerden biri olarak baktığımız Akif Üstündağ’a karşı Gökhan Dinçer aday çıkarıldı. Bu adaylığın münasebetini anlayamadık. İş başındaki liderin büyük farkla kazanması beklenirken 128-95 üzere çekişmeli (!) bir sonuçla Üstündağ’ın kazanmış olması çok düşündürücüydü.
Bugünlerde tamamlanması gereken boks ve güreş federasyonlarının kongreleri duyduk ki Aralık ayına ertelenmiş… Garip bir durum… Federasyon seçimlerinin daha anlaşılır ve şeffaf tablolarla gerçekleşmesi gerekir. Diğer yolu var mı? Bilmiyorum.
Gözümüz üzere Zeynep
Çocukluğunu, öğrenciliğini yaşayamadan 15 yıldan beri tenis raketiyle yatıp kalkan sevgili kızımız Zeynep Sönmez, Meksika’daki Merida Açık Bayanlar Turnuvası’nda şampiyon oldu.
Bence Wimbledon üzere değerli bir yola saptı Zeynep… O’nun maksatları, bizim hayallerimiz büyüdü. Yolu açık olsun.
Devletimizin de bu mükemmel çocuğa gözümüz üzere bakmasını, desteklemesini, özel programlar uygulamasını bekleriz. Kutlarız evlat!